Do sądów trafia coraz więcej spraw, w których konsumenci kwestionują uczciwość i zgodność z prawem zmiennego oprocentowania w umowach kredytowych opartych na wskaźniku WIBOR. W jednej z takich spraw, Sąd Okręgowy w Częstochowie skierował pytania do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-471/24:
1. Czy postanowienia dotyczące zmiennego oprocentowania opartego na wskaźniku WIBOR mogą być badane na podstawie przepisów o nieuczciwych warunkach umownych? Sąd chce ustalić czy takie postanowienia można uznać za niedozwolone w świetle przepisów unijnych.
2. Czy klauzule oparte na wskaźniku WIBOR naruszają równowagę umowy kredytowej na niekorzyść konsumenta? Chodzi tu o przypadki, gdy konsument nie został odpowiednio poinformowany o ryzykach związanych ze zmienną stopą procentową, zwłaszcza o sposobie ustalania WIBOR-u oraz o jego możliwej nietransparentności. Sąd dąży do ustalenia czy brak odpowiedniego pouczenia konsumenta czyni takie postanowienia niedozwolonymi.
3. Co się stanie, jeśli klauzule dotyczące zmiennego oprocentowania opartego na WIBOR zostaną uznane za nieuczciwe? Sąd bada, czy w takiej sytuacji umowa kredytowa może pozostać w mocy, ale z oprocentowaniem opartym wyłącznie na stałej marży banku, co oznaczałoby przejście z oprocentowania zmiennego na stałe. Standardowo, zmienne oprocentowanie kredytu składa się z WIBOR-u i marży banku. Sąd chce ustalić, czy po usunięciu WIBOR-u kredyt powinien być nadal spłacany ze stałym oprocentowaniem, czy też umowę należy unieważnić w całości.
Autor: Jakub Piejak
